Χτίζοντας μια “ζεστή” σχέση με το βαφτιστήρι μας!
«Also, I wanted to be able to love and we all know how that one goes, don’t we? Slowly».
Mary Oliver, Dogfish
«Δεν έχω ιδέα τι θέλει το βαφτιστήρι μου για δώρο. Θα ρωτήσω τη μαμά του».
«Το βαφτιστήρι μου περιμένει αυτές τις μέρες πως και πως. Δεν θέλω να απογοητευτεί, αν δεν προλάβω να τα κάνω όλα, όπως πρέπει».
Ακόμα κι αν δεν ακούγονται δυνατά αυτές οι φράσεις, είναι πολύ πιθανό να είναι στο μυαλό πολλών από εμάς που έχουμε αποφασίσει να είμαστε νονοί και νονές. Οι μέρες του Πάσχα είναι επιφορτισμένες με πολλές ευθύνες για τους πνευματικούς γονείς και προσθέτει συχνά, ιδιαίτερο άγχος σε πολλούς από εμάς. Η καθημερινότητα με τους γρήγορους ρυθμούς της και το υπερφορτωμένο και πολύπλοκο πρόγραμμα επιβαρύνεται από τις έκτακτες υποχρεώσεις’ που πολλές φορές ανεβάζουν στα ύψη το επίπεδο του stress που βιώνουμε! Ο σύγχρονος τρόπος ζωής βασίζεται στη λογική του «πάρα πολλά», επιβάλλει τη συσσώρευση αγαθών και τα έντονα βιώματα. Ο,τιδήποτε διαφορετικό από αυτό, κρίνεται ως ελλιπές και φτωχό.
Παρ’ όλ’ αυτά, μια φωνούλα μέσα μας μπορεί να ακουστεί, άλλοτε χαμηλότερα κι άλλοτε δυνατότερα:
«Θα ήθελα να έχω χρόνο με το βαφτιστήρι μου, να συνδεθώ μαζί του, να μου πει τι θέλει να κάνουμε παρέα και τι του αρέσει».
«Ως πότε θα τρέχω να τα ‘χωρέσω’ όλα; Δεν ευχαριστιέμαι τίποτα από όσα κάνω».
Ακόμα κι αν οι φωνές αυτές δεν είναι τόσο δυνατές μέσα μας, συχνά το σώμα μας και η συμπεριφορά μας φανερώνουν την ανάγκη μίας… παύσης… Μπορεί να παρατηρήσουμε ότι είναι συχνές οι φορές που εκνευριζόμαστε, φωνάζουμε, έχουμε ταχυκαρδίες, δυσκολευόμαστε να χαλαρώσουμε, να κοιμηθούμε ήρεμα κ.ο.κ.. Μπορεί να παρατηρήσουμε ότι και τα παιδιά μας είναι σε ένταση, χρειάζονται συνέχεια ερεθίσματα, δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν σε μία δραστηριότητα και να χαλαρώσουν. Όλες αυτές οι συμπεριφορές είναι πιθανά σημάδια μίας υπερδιέγερσης που προκύπτει από μία καθημερινότητα που βασίζεται στο «πάρα πολλά» και «γρήγορα».
Κι όταν ερχόμαστε σε επαφή με το εδώ και τώρα, δίνουμε χώρο και χρόνο σε ό,τι υπάρχει... κι έτσι χτίζουμε σχέση και δημιουργούμε ζεστές αναμνήσεις.
Πολλές φορές, οι παραπάνω συμπεριφορές είναι πιθανό να αποτελέσουν την αφορμή που μας καλεί επιτακτικά για μία αλλαγή στην καθημερινότητά μας. Κι η καθημερινότητα μπορεί να αλλάξει προσθέτοντας ρυθμό, ρουτίνες, τελετουργίες σε αυτά που κάνουμε, αφαιρώντας κάποια από αυτά που κάνουμε και ερχόμενοι σε επαφή με το εδώ και τώρα. Κι όταν ερχόμαστε σε επαφή με το εδώ και τώρα, δίνουμε χώρο και χρόνο σε ό,τι υπάρχει… κι έτσι χτίζουμε σχέση και δημιουργούμε ζεστές αναμνήσεις.
Έχει βρεθεί ότι ο μέσος όρος ηλικίας των πρώτων μας αναμνήσεων είναι τα 3-4 έτη. Οι αναμνήσεις πριν την ηλικία των 2 ετών, την προγλωσσική περίοδο είναι σπάνιες, αν κι όχι απίθανες. Το βαφτιστήρι μας είναι πιθανό να έχει αναμνήσεις μίας εντυπωσιακής λαμπάδας, ενός πεντανόστιμου σοκολατένιου αυγού ή ενός πολυπόθυτου δώρου ακόμα κι από τα 3 ή 4 έτη. Κι είναι πολύτιμες αυτές οι αναμνήσεις για μία ζωή. Ακόμα πιο πολύτιμη όμως, είναι η σχέση που αναπτύσσουμε με τα χρόνια με το βαφτιστήρι μας, ο χρόνος που διαθέτουμε γι’ αυτήν ή μάλλον οι παύσεις που κάνουμε για εκείνο και για εμάς…
Ράνια Καραμπά
Ψυχολόγος, M.Sc. in Child Development
raniakaraba@yahoo.gr
