«Τι μαθαίνουμε τελικά στις πανελλήνιες: Η εμπειρία μιας μαθήτριας»

Λίγες μέρες πριν από την έναρξη των Πανελληνίων εξετάσεων και η αγωνία των παιδιών κορυφώνεται καθώς βρίσκονται ένα βήμα πιο κοντά στον στόχο τους.
Πόσο άραγε επηρεάζει τη ψυχολογία των παιδιών η προετοιμασία των Πανελληνίων εξετάσεων και ποια είναι τελικά τα μαθήματα που παίρνουν μέσα από αυτή τη διαδικασία;
Ευχαριστούμε πολύ την Ε.Γ. μαθήτρια της Γ’ Λυκείου που μοιράστηκε μαζί μας τις δικές της σκέψεις από την εμπειρία των Πανελληνίων.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Οι πανελλήνιες είναι ένα θέμα πολυσυζητημένο, ο καθένας τις βλέπει και τις έχει βιώσει διαφορετικά, ο καθένας έχει άλλη γνώμη και άλλη εμπειρία σχετικά με αυτές. Σίγουρα, ωστόσο, κάθε παιδί (τουλάχιστον στο λύκειο, αν όχι από πιο πριν) ξέρει ότι αυτές είναι οι δυσκολότερες εξετάσεις που θα δώσει στο σχολείο και κάθε ενήλικας θυμάται την χρονιά που έδωσε.
Οι μεγάλοι γρηγορά καταλαβαίνουν ότι στη ζωή του ένας άνθρωπος θα βρεθεί αντιμέτωπος με πολύ δυσκολότερες εξετάσεις (και κυριολεκτικά και μεταφορικά) από τις πανελλήνιες, όμως όσο συχνά και αν μας το υπενθυμίζουν, οι πανελλαδικές εξακολουθούν να μοιάζουν το ίδιο τρομακτικές στα μάτια μας.
Πριν ξεκινήσω την τρίτη λυκείου, τα έβλεπα όλα πολύ απλά. Οι πανελλήνιες είναι θέμα διαβάσματος, αν διαβάσω, με απλές συνεπαγωγές, θα γράψω καλά. Δεν είχα τρομοκρατηθεί, δεν είχα αγχωθεί. Εντούτοις, στο ξεκίνημα της χρονιάς, δέχτηκα το πρώτο μου «χαστούκι». Μερικοί κακοί βαθμοί στα πρώτα μου διαγωνίσματα ήταν αρκετοί για να μου ρίξουν την αυτοπεποίθηση, για να καταστρέψουν την απλή μου θεωρία.
Τώρα, επτά μήνες αργότερα, έχω πια καταλάβει ότι το δύσκολο κομμάτι των πανελλαδικών δεν είναι το διάβασμα. Μέσα σε όλη αυτή την διαδικασία έχω περάσει άπειρες ώρες κλαίγοντας, άπειρες στιγμές που έχω απογοητευτεί τόσο με τον εαυτό μου που αμφισβητώ την αξία μου, την νοημοσύνη μου, το μυαλό μου. Έχω θυμώσει, έχω νευριάσει με τους γονείς μου που «δεν καταλαβαίνουν», έχω αναρωτηθεί αν σπαταλάω τα λεφτά που δίνουν για τα φροντιστήριά μου και έχω συγκριθεί με τους συμμαθητές μου, έχω κουραστεί. Το θέμα είναι, ότι όλοι σε προετοιμάζουν για τον όγκο της ύλης που θα αντιμετωπίσεις ενώ λίγο συνειδητοποιείς τον ψυχολογικό πόλεμο που πρόκειται να συμβεί μέσα σου.
Από την άλλη πλευρά, παρά τα δάκρυα, την απογοήτευση και το άγχος, αυτή η χρονιά μάλλον άξιζε τον κόπο. Γιατί κατά την διάρκεια αυτής της χρονιάς υπήρξαν και πολλές στιγμές που ένιωσα περήφανη με τον εαυτό μου, που κατάφερα πράγματα που δεν περίμενα ότι θα κατάφερνα, που έφτασα στα όρια μου και γνώρισα στοιχεία του εαυτού μου, που ωρίμασα. Δέθηκα με τους συμμαθητές μου και με τους καθηγητές μου, παρηγορήσαμε και εμψυχώσαμε ο ένας τον άλλο. Έμαθα να διαβάζω και να πιέζω τον εαυτό μου ως εκεί που χρειάζεται, έμαθα να οργανώνομαι και να εκτιμώ τον ελεύθερό μου χρόνο. Έμαθα να ακούω, και να εμπιστεύομαι την διαδικασία και προ πάντων κατάλαβα ότι όποιο και αν είναι τελικά το αποτέλεσμα, εγώ θα έχω μάθει.
Δεν μπορώ να προσποιηθώ ότι ήταν μια εύκολη χρονιά, όμως σίγουρα ήταν απρόβλεπτη (για άλλους πιο πολύ και για άλλους πιο λίγο) και ενδιαφέρουσα. Η αλήθεια είναι, ότι ο δρόμος για τις πανελλαδικές είναι μακρύς, με πολλές παγίδες και σημεία στα οποία μπορεί να σκοντάψει κάποιος. Γιατί τελικά, αυτή η γραμμή είναι τεθλασμένη και όχι ευθεία, με τα «κάτω» και τα «πάνω» της. Ίσως λοιπόν είναι μια καλή προετοιμασία για την –σίγουρα τεθλασμένη- ζωή που ξεκινάμε να χτίζουμε, ίσως είναι ένας τρόπος να μάθουμε να βρίσκουμε την δύναμη να σηκωθούμε, όταν θα ξανασκοντάψουμε.
Ίσως μας μαθαίνουν κάτι παραπάνω από φυσική και αρχαία.

Ε.Γ. μαθήτρια Γ’ Λυκείου

Φωτογραφία από τον χρήστη Louis Bauer στο Pexels